[HS] All we knew. [OPEN]

De avond viel. De zon was al lang vertrokken, en nam alle warmte met zich mee. De kou hing als een koude deken om de aarde, en met elke ademhaling kwam er damp mee. Raska snoof, en de koude lucht schraapte haar neus en haar longen, en het voelde als een hel. Ze stapte dapper door. Kleine stukjes los gesteente rolden weg onder haar poten. Ze kon horen hoe ze tussen de gleuven en kuilen rolden, om uiteindelijk in het dode gras tot stilstand te komen. Er was niet veel hier, en ze had nog geen wolf gezien. Diep in haar hart vond ze dat niet erg. Ze was beter in haar eentje, en dat wist ze. Met andere wolven kon ze niet of nauwelijks opschieten. Misschien lag het aan hen, misschien lag het aan haar ego. Ze wist het niet, maar ze wist wel dat waar het ook aan lag, het zou niet veranderen. Ze keek rustig omhoog. De maan kwam tevoorschijn van achter de vulkaan, alsof deze hem langzaam maar zeker uitbraakte. De sterren waren dof en hingen als dode vuurvliegjes in de lucht. Raska walgde. Het was doodstil, merkte ze nu pas voor het eerst op. Ze bleef even staan en spitste haar oren. Er stond geen wind, ondanks dat ze best hoog was, en er waren zelfs geen krekels. Helemaal niks. Ze keek even schichtig om zich heen en besefte pas voor het eerst hoe leeg het was. Het was zo verschrikkelijk leeg dat het haar misselijk maakte. She loved it.

The dark is rising and I am stumbling upon it. It closed in on me as I stood against the wall, cornerned by what once were thoughts, and now were ghosts. They silently moved, staring at me through their empty hollow gazes. I knew I could no longer run.

_{Met arrogante passen liep de grote, donkergrijze wolf door het dorre gebied. Zíjn dorre gebied. Het gebied wat hij had geclaimd, en, aardig als hij was, met een paar andere wolven aan het delen was. Andere wolven die uit hun Tribe waren verstoten, of die ouders hadden die dat waren. Wolven die van Tribewolven walgden, maar van hem? Als het goed was niet. Hij was namelijk hun leider. Hij was de leider van de wolven die geen Tribe nodig hadden en dat maakte hem natuurlijk trots. Dan had hij ook nog een partner, Chiara, die hem een beetje hielp met het leiden, omdat ze dat heel graag wilde. De rode ogen van de wolf gloeiden in het maanlicht terwijl hij doorstapte. Lettend op zijn passen deed hij niet, als hij al geluid maakte, wat maakte het dan uit? Aan prooi zou hij wel komen en voor andere wolven was hij niet bang. Die moesten bang zijn voor hém. De grote gestalte van Alejandro wierp grote schaduwen op zijn landschap. Rook hij nou iets? Een andere wolf? Iemand die hij kende, of een nieuweling? Als het een nieuweling was, zou die gauw de regels moeten leren. Even verkennen dus. Hij stapte vanachter een steen. "Hallo, wie is daar?" riep hij semi-geïnteresseerd. Zijn stem klonk rustig, maar vol haat. Precies zoals een perfecte avond moest zijn.}

Raska had hem al aan horen komen. Ze stond met haar rug naar hem toe en luisterde hoe de zwarte voetstappen dichterbij kwamen. Zo te horen was het geen kleine wolf. Raska snoof diep en herkende de geur. Hij hoorde bij haar. Of anders gezegd, hij hoorde ook nergens bij. Zijn geur rook bekend, en hierdoor nam ze aan dat dit zijn gebied was. Toch even aankijken hoe het ging, besloot ze. "Hallo, wie is daar?" Ze draaide zich om en keek tussen de rotsen en het dode gras heen. Een grote gestalte, en twee lichtgevende rode ogen. "Ik," antwoordde ze rustig. Haar oren draaiden naar voren en ze deed een stap in de richting van de reu. "Raska." Ze wachtte rustig af op een reactie, en stelde verder geen vragen. Wie hij verder was, zou ze vanzelf horen, en als ze dat niet deed, was het haar zaak niet. Als hij echt de baas van dit gebied was, zou ze het vanzelf wel horen.

» Go out my way. [Open]
» Just sittin' here &'nd relax. {FP} {OPEN}