{NW} HI! [Heros]

Met een irritant deuntje in haar hoofd liep Hope vrolijk door de grote bomen. Welke boom zou het oudste zijn? Hope wist het niet goed. Ze begon een beetje te neuriën op het deuntje. De zon verlichte de plekken waar het dichte bladerdek, het zonlicht doorliet. Het was een warme zon, maar niet te heet. Onder een van de grote bomen, plofte Hope neer. Even rust. Ze keek naar de lucht, die bijna niet te zien was. Hij was helder blauw, maar het was danook midden op de dag. Er was een klein wolkje inzicht. Hij was afgedwaald van de rest. Hope wist erg goed hoe het was om eenzaam te zijn. Maar wilde er niet graag over praten. Een kleine traan rolde er van haar wang, op de grond. Ze keek even naar het kleine natte plekje wat zich had gevormt. Er rolde nog een traan, over haar neus om vervolgens vijf centimeter van de andere traan afteliggen. Ze vermande zich. Stel dat iemand haar zo zou zien! Ze wist dat haar vader dat niet zou willen. Ze stond langzaam op. Haar vacht zat onder het zand. Ze liep langzaam verder, ditmaal een beetje met verdriet. Ze kon maar een paar meter vooruit komen, toen haar poten haar niet meer konden dragen. Verdrietig lag ze op de grond te snikken. Niet wetend wie haar zou kunnen naderen...

_{Heros was net bezig met een rondje door het territorium, om te kijken of alles oké was. Stel dat er een verrot dier was, dan kon Heros het opruimen of desnoods een paar wolven eropuit sturen om dat te doen. Ook kon hij wat jagen en sinds hij de leider was van het jagen was het wel de bedoeling dat hij dagelijks wat prooi ving. Of stel dat er een wolf in gevaar was, dan kon Heros helpen. Want ook al was vechten niet zijn specialiteit, hij kon het wel een beetje en elk kleine beetje hulp telde, nietwaar? Hij draaide om een grote boom heen en zag daar een To-be van zijn Tribe zitten. Na iets beter te bestuderen kwam hij tot de conclusie dat het Hope was. Rustig liep hij naar haar toe, niet te zacht zodat ze niet van hem zou schrikken. Hij ging naast haar zitten en zweeg. Als ze hem wilde vertellen wat er aan de hand was zou ze dat heus wel doen, er was geen enkele reden om haar te pushen.}

Ze vermande zich. Stel dat iemand haar zo zou zien! Ze wist dat haar vader dat niet zou willen. Ze stond langzaam op. Haar vacht zat onder het zand. Ze liep langzaam verder, ditmaal een beetje met verdriet. Ze kon maar een paar meter vooruit komen, toen haar poten haar niet meer konden dragen. Verdrietig lag ze op de grond te snikken. Niet wetend wie haar zou kunnen naderen. Hope keek op. Was er nou iemand naast haar gaan zitten. Hope herkende de reu wel, maar snoof zijn geur nog even op om het zeker te weten. Het was Heros, een leader van de Tribe. Ze ging snel zitten, en lachte nerveus. Ze stelde zich vrijwel meteen onderdanig op. Hij mocht niet denken dat ze zwak was. Hope twijfelde of ze iets zou zeggen tegen een van haar leaders. Ze wou ook niet onrespetvol overkomen. Wat moets ze nou tegen zo'n machtige leader zeggen? Hope wist zeker dat Tribe of Rustling Sounds de machtigste en beste Tribe was. Maar wat moest ze nou zeggen? Ze wou hem begroeten, maar hoe? Een simpele hoi? Nee, te informeel. Goedendag, wat fijn dat ik u hier mag tegenkomen? Nee, te formeel voor een To be... Hope dacht na, misschien kon ze hem respectvol begroeten zonder te formele woorden te gebruiken? Hope probeerde het. "Ehm... Hallo?" klonk haar stem twijfelend. Ze had nog nooit een leader moeten begroeten. Hoe pakte ze dit aan? Nerveus keek ze naar Heros. Ze wou niet respectloos overkomen. Misschien nam hij genoegen met deze woorden? Er vormde ich een nerveuse glimlach op Hope's snoet. Ze maakte zich nog lager voor haar Huntleader. Hopelijk deed ze het goed genoeg.

(Sorry dat hij zo laat is!!!)