[NW] Fire in the night

Donker gekleurde stenen rolde onder te witte poten van de reu vandaan. Sommige braken uiteen. Andere zorgde ervoor dat hij bijna zijn evenwicht verloor. De wolf zette zijn kaken stevig op elkaar en trok zijn zwarte neus iets omhoog waardoor zijn witte tanden tevoorschijn kwamen. De maan stond hoog aan de lucht, maar veel licht kwam er niet van af. Het was nog niet eens een halve maan. Sterker nog, het kwam niet eens in de buurt van een halve. Zo nu en dan dreven donkere wolken ervoor en namen ook dat kleine beetje licht weg. Het was dan gewoon pikken donker.
De jonge reu voelde hoe het rode bloed door zijn witte vacht omlaag droop en hoe de pijn hem belemmerde fatsoenlijk te lopen. Echter was Shiroi geen wolf die zich daardoor liet tegenhouden. Dat zou alleen maar een teken van zwakte zijn en hij wilde nooit, maar dan ook nooit zwak overkomen. Dan kon je net zo goed gewoon meteen sterven. De donkere wolken dreven langzaam verder en de maan kreeg weer eventjes de kans zich te laten zien. De wind die eerder nog van achter kwam, draaide en nam geuren met zich meer vanuit een andere kant. Shiroi hief zijn hoofd ietwat en kwam tot stilstand toen hij een andere wolf rook. Zou het een van die wolven zijn die hem achtervolgde? Nee, hun geuren stonden nog vers in zijn geheugen en deze kwam niet overeen. De witte wolf keek om zich heen en uiteindelijk bleven zijn ogen op een schim hangen. De schim van een wolf.
Shiroi verborg zijn witte tanden weer achter zijn lippen en keek naar de wolf zijn ogen die leken op te lichten door het kleine beetje licht van de maan, maar die verdween al snel weer achter de donkere wolken.

Alejandrootjee~

_{De nacht. De nacht die zo veel beter was dan de dag. De nacht die een zwarte sluier over het uitgestrekte gebied van Alejandro en Chiara spreidde. De nacht die alle kleuren had gestolen voor de dag en ze ergens achterhield tot het de beurt was van de dag om het weer terug te stelen. Dit spelletje was al zo vaak gespeeld en het zou nog zo vaak worden gespeeld. Soms was de nacht de sterkere en hield die de kleuren langer vast, terwijl in andere periodes de dag overwon. De nacht bracht de kou met zich mee, dus deze was ook sterker in koude periodes. Dan had je nog de maan, het sterkste wapen van de nacht. De maan die een grillig licht wierp wanneer die vol was en alles alleen maar angstaanjagender maakte als dat niet zo was. Vannacht was een van de nachten waarin de maan op kracht moest komen. Het was slechts een dun streepje licht die ook nog eens om de paar tellen werd verstopt achter een dikke laag donkere wolken. Alejandro was gek op de nacht. Zijn donkergrijze vacht viel weg tegen de donkere stenen die niet glansden zonder licht. Het enige aan hem te zien waren zijn donkere ogen. De markings niet, die hadden immers nauwelijks kleur in de nacht. Een geur trok Alejandro's neus binnen. Bloed. Bloed van een jonge wolf die duidelijk niet bij een Tribe hoorde. Bloed van zijn volk, maar niet van zijn naasten. Geruisloos volgde Alejandro de geur. Het was afkomstig van een jonge, witte wolf. De wolf draaide zich om en keek Alejandro aan. Hij staarde terug, zonder te knipperen, zonder te bewegen.}

Beide wolven hielen zich stil. Beide wolven verzette geen stap. Alsof ze stijf stonden van angst in het bijzijn van de ander. Shiroi voelde echter geen angst voor deze zwarte wolf. En dat was waarschijnlijk wederzijds voor de zwarte reu. Waarom zou hij ook? De reu was zo ie zo ouder en waarschijnlijk ook sterker. Waarom zou je dan bang zijn voor zo'n jonge reu als Shiroi? 'Zeg, blijven we daar nog de hele nacht als een zombie staren of wat?' sprak de witte reu. Hij wist niet met wie hij te maken had dus ging hij maar gewoon opzoek naar de grenzen bij de wolf. Misschien geen goed idee met zijn verwondingen. Naja, ze waren niet voor niets geweest. Die wolf die heb deze wonden had gegeven had zijn leven nu wel zo'n beetje verloren. Shiroi had die wolf niet afgemaakt maar gewoon dood laten bloeden. Hij had een langzame en pijnlijke dood verdient in zijn ogen.
Shiroi zette een van zijn voorpoten eventjes op een andere plek toen hij een pijnscheut door zijn schouder voelde schieten. Hij moest wel toegeven dat die wolf van zostraks aardig wat schade had aangericht. De wond liep van zijn schouder, over zijn hals en eindigde net achter zijn oor.
Shiroi trok zijn lippen weer een beetje omhoog toen hij een nieuwe pijnscheut door de wond voelde schieten. Hij had geen tijd om hier een theekransje met die wolf te gaan houden. Hij had wel wat betere dingen te doen.