Hello there. [NW]

Zonder veel harde geluiden te maken wist Shay zich voort te bewegen. Ondanks dat hij niet bepaald licht was maakte hij weinig lawaai. Daar oefende hij zichzelf ook op. De jonge zwarte reu was niet groot voor zijn leeftijd, maar ook zeker niet klein. Dik kon je hem ook niet noemen, hij was gewoon wat gespierd. Vroeger had hij ook altijd gewonnen met vecht spelletjes met zijn broertjes en zusjes. Toen hij nog heel klein was wisten zijn ouders al dat hij een goede vechter zou worden. En dat klopte, Shay was nog jong, maar vechten kon hij zeker. Hij had alleen iemand nodig die hem trainde om beter te worden.
Shay zijn blik bleef rusten op een konijn dat zat te knagen aan een nootje. Zo stil hij kon sloop de jonge wolf dichterbij. Tot zijn geluk had het beest nog niks door, pas toen Shay een paar meter van het dier verwijderd was kreeg het eindelijk door dat hij niet alleen was. Met een grote sprong belande de zwarte pup op het konijn en beet snel zijn keel door. De heerlijke smaak van bloed liep zijn bek in en trots liet hij los. Een goede jager was hij niet bepaald, hij was dan ook blij met zijn vangst.

Nadat Shay had genoten van het konijn was hij weer opgestaan. Weer op het zelfde tempo liep hij door het bos, tenminste als je het zo wou noemen. Alle planten die hier stonden waren jong, ze zouden nog goed moeten groeien. Vooral de bomen leken nog heel klein vergeleken met de andere bomen in het terretorium. Stiekem verveelde Shay zich een beetje, maar dat probeerde hij ziet te laten merken.
Een nieuwe geur kwam de neus binnen van de zwarte pup. Blij draaide hij zich om in de richting van die geur, het was een wolf en hij moest wel van de thribe of rustling sounds zijn, want anders had Shay dat wel geroken. Met een vriendelijke glimlach keek Shay naar de wolf die zo wel te voorschijn zou komen. "Hallo" klonk zijn stem vriendelijk. Wat gespannen wachtte hij af wie er tevoorschijn zou komen.

Open c:

Waarom wist ze niet, maar Hope liep tussen de jonge planten van Undergrowth. Ze zette een klein drafje in, om snelheid te maken. Nieuwsgierig keek ze naar de verschillende planten die er in de omgeving te vinden waren. Hope hield ervan, natuur. Ze hield er altijd al van om te bekijken hoe andere dieren leefde. Ze had dan ook al een paar keer een vogel bestudeerd, om te weten tekomen hoe het kleine diertje leeft. Wat het eet, en hoe het vlucht voor roofdieren. Maar niet alleen de kleine vogels hadden deel uitgemaakt van haar experiment, ook kleine dieren zoals muizen en konijnen. Net zoals nu, ze bekeek rustig een konijn. Het diertje at blijkbaar nootjes. Hope schrok zich dood. Er was een zwarte wolf, van haar leeftijd, op het konijn gesprongen om het dier zijn keel door te bijten. Stil bekeek Hope de pup. Het had genoten van het konijn wat hij net had gedood, om erna er weer vandoor te gaan. De wolf was duidelijk van Tribe Of Rustling Sounds. Ze achtervolgde de wolf, ze wou weten wat hij ging doen.

Na een tijdje bleek duidelijk dat de onbekende wolf haar had geroken. "Hallo" had hij vriendelij gezegd. Vriendelijk? Hij had haar onderzoek verpest! "Hoi." had ze neutraal laten klinken terwijl ze tevoorschijn kwam. "Mijn naam is Hope, en jouw naam is?" zei ze ditkeer wat vriendelijker. Ze wou hem wel leren kennen, ze zaten toch in de zelfde Tribe?

Een nieuwe geur kwam de neus binnen van de zwarte pup. Blij draaide hij zich om in de richting van die geur, het was een wolf en hij moest wel van de thribe of rustling sounds zijn, want anders had Shay dat wel geroken. Met een vriendelijke glimlach keek Shay naar de wolf die zo welte voorschijn zou komen. "Hallo" klonk zijn stem vriendelijk. Wat gespannen wachtte hij af wie er tevoorschijn zou komen. Zoals Shay al had verwacht kwam er een andere wolf uit de bosjes. Een pup van zijn leeftijd. Al gelijk zwiepte zijn start ene keer zachtjes heen en weer. Het was altijd leuk vond hij om iemand van je eigen leeftijd tegen te komen, misschien konden ze ooit vrienden worden. Snel bekeek hij haar even onderzoekend. Ze had een crème tot wit kleurige vacht. "Hoi." zei ze neutraal. Shay glimlachte naar haar. ze leek het ergens niet zo leuk te vinden dat Shay hier was. Was zij hier misschien al langer? was het misschien haar konijn? Shay voelde zich onzeker en schaamde zich. Hij was nogal onzeker. Nooit wist hij goed wat te zeggen, bang dat hij iets fouts zou doen. "Mijn naam is Hope, en wat is jouw naam?" zei de pup nu iets vriendelijker. Shay glimlachte opnieuw. Hope, een mooie naam met een nog betere bekentenis. "Ik ben Shay." Zei hij wat zacht. "je hebt een mooie naam, ook met een mooie betekenis."Hij meende wat hij zei. Hij wist wat zijn naam betekende, maar het paste helemaal niet bij hem vond hij. Nu richtte hij zijn ogen weer op Hope, wachtend op reactie.

"Ik ben Shay." Zei hij wat zacht. "je hebt een mooie naam, ook met een mooie betekenis."Hij meende wat hij zei. Hij wist wat zijn naam betekende, maar het paste helemaal niet bij hem vond hij. Nu richtte hij zijn ogen weer op Hope, wachtend op reactie. Hope leek te blozen en Shay keek beschaamd weg, het was niet de bedoeling haar zo ongemakkelijk te laten voelen. Zijn groene ogen keken naar de grond, er lagen wat bladeren. Plots waren de bladeren erg interessant geworden. Er viel een stilte, die erg lang leek te duren voor Shay. Hij wist niks te zeggen en Hope kennelijk ook niet. "Het verleden erachter is vrij...triest."Shay was blij dat Hope wat zei. Nu was de ongemakkelijke stilte weg. "Dat spijt me om te horen" Zei Shay toen. Hij zou er niet verder naar vragen, aangezien het er op leek dat Hope dat niet wou vertellen. Wat ook logisch was, je ging niet aan jan alleman vertellen wat er was gebeurd in je verleden. "Heb ik je gestoord? was het jouw konijn daar net?" Shay vroeg het wat ongemakkelijk. Het was niet zijn bedoeling om de prooi van ene ander weg te gritsen. Of wat Hope ook met het konijn van plan was geweest. "Als het jouw konijn was dan echt hele erg sorry, ik wist het niet, als je wil kan ik proberen ene andere voor je te vangen?" Shay probeerde alles te doen om het goed te maken al wist hij niet eens of het haar konijn was geweest.


Sorry laat >.<

"Heb ik je gestoord? was het jouw konijn daar net?" Shay vroeg het wat ongemakkelijk. Het was niet zijn bedoeling om de prooi van ene ander weg te gritsen. Of wat Hope ook met het konijn van plan was geweest. "Als het jouw konijn was dan echt hele erg sorry, ik wist het niet, als je wil kan ik proberen ene andere voor je te vangen?" Shay probeerde alles te doen om het goed te maken al wist hij niet eens of het haar konijn was geweest. De wit tot crème kleurige pup voor hem grinnikte. Shay glimlachte waterig terug. "Ik observeerde hem. Ik wou weten hoe het dier leeft, of hoe ik het nu moet zeggen, hoe het dier leefde."Hope klonk slim. Shay keek haar wat verbaasd aan. prooi at je toch? Die observeerde je toch niet? Even schudde de zwarte reu zijn kop. Het maakte niet uit, Hope mocht wat hem betrof dieren onderzoeken, maar hij at ze liever. "Euhm.. het spijt me dat ik de onderzoek verstoorde." Zei hij, hij meende wat hij zei. Een zacht geritsel klonk. Shay draaide zijn kop gelijk in de richting van het geluid. Even snoof hij de lucht op, het was een muis! Snel sprong hij de bosjes in en keek hij naar het diertje voor hem. Zo snel hij kon drukte hij het beest op de grond. Daarna pakte hij het op bij zijn staart en zorgde er voor dat hij het dier niet dood maakte. Snel liep hij weer terug naar Hope, voor haar legde hij de muis neer, snel legde hij zijn poot erop zodat het dier niet weg liep. "Kijk ik heb een muis voor je! Nu kan je toch verder gaan met je onderzoek!" Zei Shay blij. Hij wou altijd andere blij maken.

"Kijk ik heb een muis voor je! Nu kan je toch verder gaan met je onderzoek!" Zei Shay blij. Hij wou altijd andere blij maken. Soms op de raarste manieren, die hij alleen begreep. Maar vaak leek het gewoon niet te werken. Zoals nu ook, Hope keek hem nerveus aan, tenminste zo zag het er uit. Shay keek weg, hij schaamde zich. Hoe kon je ooit zo dom zijn? Licht kwaad zwiepte zijn staart heen en weer, hij was niet kwaad op Hope, maar op hemzelf. Wat hij wel vaker was. "Je weet toch dat het nu niet meer goed lukt? Kijk, het dier is bang en gespannen. Hij probeerd natuurlijk wegtekomen, wat hij niet kan. Hij kan zich niet eens meer fatsoenlijk bewegen." Hope klonk gespannen. Met een zucht hief Shay zijn poot op. Zo snel het kon rende de muis weg Shay volgde hem met zijn groene ogen, net zolang totdat het dier verdween in de struiken. Daarna draaide hij zijn kop weer om zodat hij weer keek in de twee donkerblauwe ogen van Hope. "het spijt me.."Zei hij wat zachtjes. Maar al snel sierde een waterige glimlachje zijn snuit.
Er viel een stilte, en Shay wist niet of hij die moest verbreken of niet. De stilte duurde steeds langer en Shay besloot dat hij beter wat kon zeggen. "heb jij eigenlijk nog familie in the tribe of rustling sounds?"Vroeg hij maar, iets beters wist hij niet.


kortkortkort

"Als het jouw konijn was dan echt hele erg sorry, ik wist het niet, als je wil kan ik proberen ene andere voor je te vangen?" Hope grinnikte. Als hij eens wist wat ze met dat konijn deed. "Ik observeerde hem. Ik wou weten hoe het dier leeft, of hoe ik het nu moet zeggen, hoe het dier leefde." Hope klonk slim, maar dat was niet haar bedoeling geweest. Dus hij dacht dat ze dat diertje wou opeten? Shay keek haar verbaasd aan. "Euhm.. het spijt me dat ik de onderzoek verstoorde." zei hij gemeend. Hope knikte, ze aanvaarde zijn excuses. Hope hoorde geritsel, maar liet het voor wat het was. Shay deed er echter wel wat mee. Hij pakte het dier wat het geluid veroorzaakte, een muis. Hij nam het in zijn bek, en legde het voor Hope neer. Het was levend, en hij had zijn poot erop gelegd zodat het niet wegliep. "Kijk ik heb een muis voor je! Nu kan je toch verder gaan met je onderzoek!" zei de reu blij. Hope keek hem een beetje nerveus aan. Ze was niet nerveus, maar zo kon je haar gezichtuitdrukking beschrijven. "Je weet toch dat het nu niet meer goed lukt? Kijk, het dier is bang en gespannen. Hij probeerd natuurlijk wegtekomen, wat hij niet kan. Hij kan zich niet eens meer fatsoenlijk bewegen." Hope klonk een beetje gespannen. Met een zucht hief Shay zijn poot op en liet de muis gaan. "het spijt me.." zei Shay ietswat sip. Hope wou niet dat hij zich slecht voelde. "Het geeft niet, je bedoelde het immers goed." er kwam een waterige glimlach op Shay's snoet, en ook op Hope's snoet werd gesierd door een glimlach. "heb jij eigenlijk nog familie in the tribe of rustling sounds?" zei Shay na een stilte. Hope's glimlach verdween. Fout onderwerp. "Laat ik het daar maar niet overhebben." zei ze stil. Shay kon niet weten wat er met Hope was gebeurd. Daarom vond Hope het niet zo vreselijk erg. Ze vond het wel erg dat dit onderwerp al zo snel voorbij kwam, maar ze begreep Shay's nieuwsgierigheid. "Ik ben achtergelaten..." zei Hope met een bittere ondertoon. Nu wist Shay waarom het een verkeerd onderwerp was. Hopelijk zou hij er niet verder op in gaan.

"het spijt me.."Zei hij wat zachtjes. Maar al snel sierde een waterige glimlachje zijn snuit.
Er viel een stilte, en Shay wist niet of hij die moest verbreken of niet. De stilte duurde steeds langer en Shay besloot dat hij beter wat kon zeggen. "heb jij eigenlijk nog familie in the tribe of rustling sounds?"Vroeg hij maar, iets beters wist hij niet.
En om de stilte nou door te laten gaan leek hem ook niks. Dat zou er misschien tot leiden dat de twee wolven uit elkaar zouden gaan om weer taken te doen voor de tribe's. Het was niet dat Shay lui was, maar hij hield van gezelschap.
De glimlach op de snuit van Hope verdween, Shay beet hard op zijn lip. Dit was niet zijn bedoeling. "Laat ik het daar maar niet overhebben."zei Hope stil. Shay keek weg. Dat was niet zijn bedoeling geweest, hij zou geen onschuldige wolven zomaar pijn doen, met woorden of wonden.
"Ik ben achtergelaten..." Zei Hope weer met ene ietwat bittere ondertoon. Shay keek op, hij had zwaar respect voor Hope, dat ze het toch tegen hem vertelde. "Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om herinneringen naar boven te brengen.."Zei Shay, hij meende wat hij zei.
"Mijn ouders zeiden dat ik ene monster was... Uiteindelijk werd het te erg en ben ik gevlucht"Hope had het recht om te weten wat er met hem was gebeurd. Erg uitgebreid had hij het niet verteld, maar als hij dat zou doen zouden herinneringen terug komen die hij liever vergat.

"Mijn ouders zeiden dat ik ene monster was... Uiteindelijk werd het te erg en ben ik gevlucht"Hope had het recht om te weten wat er met hem was gebeurd. Erg uitgebreid had hij het niet verteld, maar als hij dat zou doen zouden herinneringen terug komen die hij liever vergat. Zelfs nu al kwamen die. Shay keek weg. Hij herinnerde alles nog goed. "Bij mij was het juist helemaal niet zo. Mijn oudes hielden van me, ik weet het zeker!"Zei Hope, Shay glimlachte waterig. Het haar woorden hielpen hem niet echt. Ach wat maakte het uit, wat was gebeurd was was gebeurd. Punt.
"Heb je honger?"vroeg Shay toen, misschien zouden ze samen kunnen jagen. Dat zou hun jaag kunsten kunnen verbeteren, en elkaar vertrouwen in elkaar.

"Ik ben achtergelaten..." zei Hope met een bittere ondertoon. Nu wist Shay waarom het een verkeerd onderwerp was. Hopelijk zou hij er niet verder op in gaan. "Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om herinneringen naar boven te brengen.."Zei Shay. Hope hoorde dat hij het meende. "Mijn ouders zeiden dat ik ene monster was... Uiteindelijk werd het te erg en ben ik gevlucht" Hope keek op. "Bij mij was het juist helemaal niet zo. Mijn oudes hielden van me, ik weet het zeker!" Ze keek toe hoe Shay waterig glimlachte, en ook zij glimlachte op die manier. "Heb je honger?" vroeg Shay. "Nee," zei Hope eerlijk. Ze wou niet tegen hem liegen zodat ze samen konden jagen. Ze wou eerlijk zijn, en bovendien was ze niet zo goed in liegen. Tenminste, als het echt belangrijk was kon ze het. Een zucht verliet haar lippen. Ze keek naar de lucht, en stond langzaam op. Stilletjes liep ze weg. Geen flauw idee waarheen of of Shay haar zou volgen. Geen besef dat ze geen eens van Shay afscheid had genomen. Ze draaide zich even om, en keek naar Shay. Ze wenkte hem. En wachtte even tot hij kwam. "Ooit eens een vogel zien nestelen?" vroeg ze zacht. Ze had een paar dagen terug een vogel gezien, op een nest. Het had er prachtig uitgezien. Zo hoog in een boom, vlakbij de zon. Ze was daar een tijdje gebleven, en toen de zon op een moment onderging, zag je het prachtige silhouet op de grond staan.