Just sitting here (FP)

Het is een mooie dag was het eerste wat na het opstaan in Munkustrap's hoofd rondspookte. Hij sprong van de ene naar de andere rots tot hij een een kleine steen gevonden had waar hij precies op paste. Hij ging zitten en keek verast op toen hij iemand op zich af zag komen.

Iedereeeeeeen mag reageren ^.^

_{Rustige stappen klonken door het kamp. Heros deed zijn gebruikelijke rondje om te kijken of alles goed ging met iedereen. Hij zag de To-be Munkustrap op een steen zitten. "Ha Munkustrap, alles goed?" vroeg hij vriendelijk.}

Hij herkende de wolf als Heros, 1 van de leaders van zijn Tribe. Hij vroeg of alles goed ging. Waarom hem? Hij was maar een simpele to-be toch? " J..Ja hoor"

Licht verveeld keek de wolf om zich heen, wat zou ze vandaag eens kunnen gaan doen? Zieken waren er niet gelukkig en een To-Be had ze ook niet. Ze kreeg Munkustrap en Heros op het spoor en liep naar ze toe, 'Een beetje aan het genieten van het zonnetje?' vroeg ze glimlachend

_{Een vriendelijk knikje naar Munkustrap werd onderbroken toen Heros opkeek om Kayla aan te zien komen lopen. "Een beetje aan het genieten van het zonnetje?" vroeg ze glimlachend. "Zeker weten. Het is vandaag een mooie dag, al zal het vanmiddag misschien wel wat gaan regenen. Maar ach, dat hoort erbij hè." De ochtend was nog jong, maar de Tribe of Rustling Sounds zou snel genoeg weer aan het werk moeten.}

Heros leek het al aan te voelen maar Munkustrap schrok toch toen hij Kayla, nog een leader, hoorde: "Een beetje aan het genieten van het zonnetje?" Hij wou antwoorden maar Heros was hem voor en het leek hem ombeleefd om door hem heen te spreken, daarom zweeg hij een keek hij maar een beetje onzeker naar de steen. Toen Heros uitgesproken was durfde hij te praten: " Ehh... Ja, het is echt erg mooi weer voor deze tijd van het jaar, m..maar ik ga me zo nuttig zien te maken hoor..."

Ik weet het mijn char zit zo gezegd buiten het camp maar we doen alsof het ervoor is, ik kon het niet laten (; Jullie kunnen kennismaken met de badass-kant van mijn chat (;

Zamorak lag op zijn rots. Hij had met belangstelling het gesprek wat voor hem afspeelde gevolgd. Toen Munkustrap was uitgepraat sprong hij van zijn puntige rots en stapte naar hem toe. Hij hoorde nog een zin : "m..maar ik ga me zo nuttig zien te maken hoor..." "Dat kan je maar beter doen, ja. Dat is wat het betekent een to-be te zijn. Hup, weg hier, ga iets doen wat je moet doen", zei hij met een dreigende stem. Daarna boog hij zijn kop voor de 2 leiders en zei hij met een schor lachje : "Er is zoveel werk, maar to-be's weet een nooit wat doen", een glimlachje kon er wel vanaf. Het was prachtig weer. Inneens voelde hij een spat van angst, hij voelde priemende ogen in zijn vacht. Wat zouden de leaders zeggen over zijn manier van doen tegen Munkustrap ?

Argh, leuk met Munk's onderdanigheid xD

Munkustrap schrok alweer van een nieuwkomer en een bozere stem dan dat hij vandaag al gehoord had: "Dat kan je maar beter doen, ja. Dat is wat het betekent een to-be te zijn. Hup, weg hier, ga iets doen wat je moet doen" Meteen keek Munk weer naar de steen terwijl hij opstond. Hij boog zijn kop diep uit een soort gevoel dat een mengeling was tussen schaamte en eerbied. " Sorry, j.. Je hebt gelijk" Nog steeds naar de stenen kijken sprong hij naar een steen ver weg.

Munkustrap had tijdens het antwoord van Heros een beetje verlegen naar een steen gekeken en beleefd pas erna geantwoord. Ze wou iets zeggen op dat nuttig maken, maar Zamorak kwam erbij en deze gaf daar al snel wat commentaar op, waarop Munkustrap onderdanig antwoordde, even schraapte Kayla haar keel. 'Laat jij je altijd zo gebruiken?' vroeg ze even grijnzend aan Munkus, maar daarna richtte ze haar aandacht op Zamorak, 'Munkus mag hier nog best even blijven,' beet ze hem toe en keek hem doordringend aan, 'trouwens zijn To Be's helemaal niet zo lui, de meeste fighters, healers en Hunters zijn luier' Ze was het gewoon niet eens met hem.

Bij de commentaar van Kayla legde Zamorak zijn oren plat, er ontsnapte een grauw uit zijn keel maar dan boog hij beschaafd zijn kop. "Er is ook helemaal niets te doen, zeker niet nu The Abandoned zo stil blijft.", gromde hij met een zware stem.

Net teruggekomen van de grens tussen Jagged en Rustling, streefde hij rustig het kamp in. In de verte hoorde hij een lichte discussie. Kirino besloot er op af te stappen. Bij de rotsen zag hij enkele wolven. Hij herkende Kayla en Heros. De rest kon hij van deze afstand nog even niet thuis brengen. Hij nam een grote sprong, en kwam zo tussen de wolven. 'Hé, vanwaar al die heisa!' bromde hij iet wat geíriteerd.

_{Wow. What did just happen? Ineens was er een soort van ruzie ontstaan ofzo. Hoewel Zamorak zijn broer was, moest hij toegeven dat hij het eens was met Kayla. En wat kwam Kirino het nog even opstoken? Zoveel was er niet aan de hand. En daarbij was Héros de Hunt leader, degene die ook voor de zaken binnen het kamp zorgden, en niet Kirino. "Er is niks aan de hand Kirino. Munkus, je mag nog even blijven als je wil, maar het is ook oke als je vast begint." Kort keek hij de groep rond. "Ik dacht niet dat jij de mentor van Munkustrap was, of wel Zamorak?" Hoewel hij niet echt boos was klonk zijn stem toch ietwat streng.}

Ik heb zin om te gaan schelden nu Smile

Ik zal de verassing van mijn char nog even weglaten...

Zamorak hoorde dat niemand er iets op tegen had wat Munk deed of laat. Nu keek hij nog beschaamder en hij ging plat tegen de grond liggen en toen hij dat deed hoorde hij potengeroffel. Kirino was in aantocht. 'Hé, vanwaar al die heisa!, riep ze. Zamorak begon met zijn ogen het kamp rond te flikkeren op zoek naar hulp. "Ik dacht niet dat jij de mentor van Munkustrap was, of wel Zamorak?", zei Heros dan. 'Nee dat ben ik niet. Ma, ma.. maa... maar', hij wist hoe hij het had maar hij liet zijn oren beschaafd hangen en strompelde het kamp uit.

Even zuchtte ze toen ook Kirino erbij kwam en liet Heros en Zamorak maar even spreken. Pas toen Zamorak wegging keek hij hem even na, 'Oke dan' sprak ze rustig en keek de wolf na, 'Wat is er met hem ineens?' vroeg ze kalmpjes

Munk keek verwilderd op toen Kayla zei dat hij wel mocht blijven, oftewel hij moest blijven. Hij draaide zich om en ging zitten, op veilige afstand van Zamorak. Hij zweeg, zelfs toen er haast ruzie kwam over hem. Dat wou hij niet! Maar, wat kon hij anders doen? Hij keek zwijgend toe hoe Zamorak uiteindelijk weg ging, hij kon niet op tegen de Leaders. Heros had hem verteld dat hij nog even mocht blijven dus hij nam aan dat dat de bedoeling was. Hij sette zijn oren in een onderdanige houding, wachtend op een vraag of een bevel van 1 van de anderen. Hij durfde nauwelijks de groep rond te kijken en bleef maar zwijgen.

Heros was duidelijk niet erg blij met Kirino's opkomst. 'Er is niks aan de hand Kirino. Munkus, je mag nog even blijven als je wil, maar het is ook oke als je vast begint.' Heros liet zijn ogen rond de groep zwerven. Kirino liet zich neerploffen op een van de rotsen, en liet een lichte brom horen. 'Ik dacht niet dat jij de mentor van Munkustrap was, of wel Zamorak?' De grote, bruine wolf hoestte even. Kayla sprong weer in. 'Wat is er met hem ineens?' Kirino haalde wat nonchalant zijn schouders op, en bleef liggen. 'Misschien slecht gehumeurd, weten wij veel.' bromde hij.

Kirino bromde wat, 'Jij bent anders ook niet in tophumeur' grinnikte ze en keek de wolf aan, 'Kan het hier niet wat vrolijker?' De sfeer leek een beetje aan het wegebben te zijn en dat wou ze niet...

Munk bleef zwijgen terwijl hij het gesprek volgde, hij was het met Kayla eens: Het werd te somber voor zo'n mooie dag. " Misschien moeten we iets gaan doen? Misschien werkt dat" Zei hij zachtjes.