[NW]~Whispering voices~

Er ging een rilling door zijn lijf toen hij zijn ogen open deed en even knipperde om aan het licht te wennen. Toen speelde er een glimlach om zijn lippen. Hij stond op en schudde zijn vacht uit, aangezien er een aantal sneeuwvlokken aan zijn vacht waren blijven kleven. Hij rekte zich uit om zijn spieren weer wat warm te krijgen. Hoe lang had hij hier eigenlijk gezeten? Hij kon het niet met zekerheid zeggen. Soms sloot hij zich helemaal af van de buitenwereld, concentreerde hij zich op de fluisteringen in zijn kop die nooit helemaal weg gingen. Hij kon ze negeren, maar soms vroegen ze om zijn aandacht zoals op dat moment. Niet dat er iets zinnigs uitgekomen was. Hij was er niet veel wijzer van geworden, misschien hadden ze alleen even aandacht gewild. Hij keek om zich heen er was niet veel veranderd in de omgeving, alleen dat zijn pootafdrukken weggevaagd waren door het nieuwe laagje sneeuw. Hij focuste de blik in zijn grijze ogen op het pad die naar beneden voerde en besloot dat het tijd was om terug te gaan naar het kamp. Hij was wel weer lang genoeg weggeweest. Hij zette zijn lichaam in beweging en volgde behendig dezelfde weg als hij naar boven gekomen was. Hij leefde hier nou al twee jaar, dus inmiddels wist hij wel waar hij zijn poten neer kon zetten en waar niet.
Hij liep door de ingang het kamp in en keek even om zich heen. Het was rustig in het kamp, zoals het hoorde op een normale middag. Hij spitste zijn oren en glimlachte opnieuw terwijl hij in de richting van de healer grot liep. Hij wou nog een keer checken of ze overal nog genoeg van hadden. Hij liet zijn blik kritisch langs alle kruiden gaan. Toen hij gerustgesteld was, omdat alles nog op zijn plek lag liep hij de grot uit en ging er voor zitten. Hij gaapte even en keek kalm om zich heen. Benieuwd of iemand zin had in een gesprek, of dat hij het grootste gedeelte van de dag alleen zou moeten doorbrengen. Niet dat hij dat erg vond, maar gezelschap had zijn voorkeur.

[open]