Hard to love, m'dear

Kristallen sneeuwvlokken dwaalde uit de witte lucht, zover het oog reikte. Het was, zowaar, weer een koude dag in het territorium van de Jagged Stones. De grond was bedekt met een witte ijslaag, waar steeds meer sneeuw zich samenpaktte. Haar poten lieten lichte pootafdrukken achter in de verse sneeuw. Ondanks dat het bijna altijd koud was in hun territorium, voelde ze een warme gloed vanbinnen. In dit gebied was het moeilijk haar te zien, aangezien ze zelf ook wit was. Gemengde gevoelens tolden door haar hoofd. Van buiten leek ze sterk, maar was binnen lag ze gebroken met haar gevoelens aan de kant..

Can't you see
Can't you see my tears drop
Can't you see my tears drop of my eyes?

Een scherpe, ijskoude wind trok haar uit haar gedachte. De wind zaagde werkelijk door haar vacht, recht op haar huid. Het teken dat er slechter weer op komst was. Ze had hier haar tijd lopen verspillen, in de tussen tijd had ze beter kunnen jagen voor haar tribe. Het was altijd al hard geweest hier te overleven, alleen de sterkste wolven zouden in deze tribe kunnen leven. De wind wakkerde alleen maar aan en ze besloot uiteindelijk terug te lopen. Stel dat er weer een storm op komst was? Dit zou niet de eerste keer geweest zijn, en ze zou op zijn minst de andere wolven kunnen waarschuwen. Al zouden de meeste instinctief al naar het kamp gevlucht zijn.

Ze zette haar poot neer en sneeuw stoof op, de heerlijke frisse geur van kou drong haar neus binnen. Ze kon zich geen leven zonder kou en sneeuw bedenken, het hoorde gewoon bij haar, het hoorde bij de hele tribe. Rustig liep ze veder door het sneeuw waar haar poten half in zonken. Het was een gevaarlijk gebied, vooral tijdens sneeuw stormen, maar als je een beetje de weg kende, wist je snel een hol te vinden of een plek waar je je makkelijk kon beschermen, al was de sneeuw vlakte een grote uitgestrekte weide vlakte, hier en daar waren wel plekjes waar je je kon beschermen, plus, je moest een dikke vacht hebben om hier tegen te kunnen, en dat had Cicely. De jonge wolvin liep veder en snoof nogmaals de lucht op. Ze mocht dan Heal leader zijn, ze kon heus wel jagen, al was ze daar niet voor getraind toen ze nog to-be was geweest. Nog een keer snoof ze de lucht op, en een bekende geur bereikte haar neus. Ze herkende de geur als een mede leader, enkel was de ze Hunt leader, en natuurlijk niet Heal leader zoals Cicely zelf was. Ze grijnsde, en volgde de geur. Ze liep veder maar bleef stil staan toen er sneeuwvlokken uit de lucht vielen. Ze hees haar kop op en staarde naar boven naar de sneeuw vlokken die zich langzaam door haar vacht heen verspreide tot er hier en daar een dun laagje sneeuw op haar kop lag. Ze glimlachte even en sloot haar ogen. Ze leefde hier al haar hele leven, maar elke keer op nieuw was sneeuw dat uit de lucht viel een prachtig gezicht. Ze begon langzaam weer te lopen en een ijzige koude harde vind vlaag waaide door haar vacht heen dat een hoop sneeuw van de grond op tilde en op nieuw naar beneden liet dwarrelen. Ze keek naar de lucht die zonet nog blauw was geweest, maar grote donkere wolken begonnen zich te verspreiden. Een lichte grauw verliet haar bek. Een sneeuwstorm was op komst, ze voelde het en wist het zeker. Haar poten begonnen sneller te lopen terwijl ze geur van Papillion vast hield, t was beter om met z'n twee te zijn bij zo'n situatie dan alleen, al was de weg terug juist de andere kant op. Ze begon sneller te lopen en een nieuwe harde windvlaag woei door haar vacht heen en dit keer stoof er meet sneeuw bij op, ook begon het harder te sneeuwen, en als snel zag ze de gelaatstrekken van Papillion door het sneeuw heen veder op. "Papillion!" Riep ze door de harde windstoten heen.

Steeds groter worderde, dreigende wolken rezen voorbij aan de lucht. Het zicht nam steeds meer af, je kon maar tot een paar meter vooruit zien voordat het landschap in een witte waas veranderde. De wind wakkerde alsmaar aan, het leek alsof er echt een sneeuwstorm op komst was. Ondanks dat het vroor, merkte Papillion niet veel van de koud. Dit mede dankzij haar dikke vacht, maar ook omdat ze haar gedachte er op dit moment totaal niet bij hield. Plots drong een bekende geur haar neusholte in, een geur die ze maar al te goed kende. Het was de geur van haar mede-leader, de heal leader om precies te zijn. Cicely & Papillion werkte vaker samen, om hun tribe zo goed mogelijk te beschermen en te verzorgen. Deze taak nam ze zichzelf erg serieus, waarom zou je niets doen als je ook een steentje bij kunt dragen? Het ging hier tenslotte op leven en dood. Je moest hard zijn wilde je overleven, en daar hadden sommige leden al aan moeten geloven..

De geur versterkte zich alsmaar, en langzaam doemde er een vaag beeld van Cicely op. Het was moeilijk te zien, het begon steeds harder te sneeuwen en het zicht reikte nu maar tot één meter. Ze hoorde vaag hoe de wolvin haar naam riep, maar het geluid liet zich meevoeren met de wind en het was slecht te verstaan. ’Cicely..’ mompelde Papillion vaag. Ze konden maar beter samen terug gaan, al was Papillion niet echt toe aan gezelschap op dit moment. Maar het was gevaarlijk nu alleen te gaan, je wist nooit wat je kon verwachten bij een sneeuwstorm. Het beeld werd steeds scherper, tot de witte wolf voor haar stond. ’Laten we maar terug gaan en de tribe waarschuwen.’ Ze deed geen moeite harder te spreken, daarom was ze nauwelijks te verstaan. Zonder iets verder te zeggen begon ze verder te lopen, als teken dat Cecily mee kon lopen.